Ik was als een klein bang onzichtbaar meisje. Ik was bang voor alles en iedereen… Aan de buitenkant was het niet te zien, maar diep van binnen werd ik geteisterd door angsten.
Ik voelde dat ik niet het volle leven kon leven, maar kon ook niet plaatsen waar dit door kwam. Ik voelde me gevangen. Ik was mijn leventje zo zat! Ik kwam er zelf niet meer uit. Ik zag het gewoon niet zitten. Het was zo’n grote berg waar ik tegen opzag. Ik heb het uit geschreeuwd naar God! Help mij! Ik kan en wil het niet meer! Heer help mij, ik ben bang, ik ben het zat om bang te zijn. Ik ben het zat om mijn leven krampachtig vast te houden. Ik wil het aan U geven, maar dat lukt me niet! En ik durf het niet! Help!!!!
Ik was een klein bang meisje dat onzichtbaar moest zijn. Nu ben ik helemaal tot bloei aan het komen. Ik voel me goed, ik mag zichtbaar zijn, ik mag spontaan zijn, ik mag dansen, ik kan weer uitbundig zingen. Ik ben niet meer bang voor mensen! Mijn leven word niet meer beheerst door angst. Ik ben als een bloem die helemaal begint te bloeien. Ik durf weer te leven! Alles wat mij tegen hield om te leven is van me afgevallen. Heerlijk, ik voel me lichter, blijer en vrijer! Dank U Jezus! U heeft mij dit leven gegeven!